ب زندگی از صادق هدایت(چهارشنبه 89 اردیبهشت 8 ساعت 2:20 عصر )

آب زندگی

سایت سخن

یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیشکی نبود

حسنی قوزی و حس ینی کچل و

احمدک

پسر بزرگش حسنی دعا نویس و معرکه گیر بود، پسر دوم ی حسینی همه کاره و هیچکاره بود، گاهی آب

حوض می کشید یا برف پارو میکرد و اغلب ول میگشت

احمدک از همه کوچکتر، سری براه و پائی براه بود و

عزیز دردانه باباش بود، توی دکان عطاری شاگردی میکرد و سر ماه مزدش را می آورد به باباش میداد

پسر

بزرگها که کار پا بجائی نداشتند و دستشان پیش پدرشان دراز بود، چشم نداشتند که احمدک را بینند

.

یک روز پینه دوز پسرهایش را صدا زد و بهشان گفت

چیه، راس پوس کندش اینه که کار و کاسبی من نمیگرده، تو شهر هم گرونی افتاده، شماهام دیگه از آب و گل در

دس خدا بهمراتون، برین روزیتونو در بیارین و

هر کدوم یه کار و کاسبی یم یاد بگیرین

اگه روز و روزگاری

کاربارتون گرفت و دماغتون چاق شد که چه بهتر، ب ه منم خبر بدین و گرنه بر گردین پیش خودم یه لقمه نون

داریم با هم میخوریم

بچه ها گفتند

پینه دوز هم بهر نفری یک گرده نان و یک کوزه آب داد و رویشان را بوسید و روانه شان کرد

.

رفتند زیر یک درخت نارون نشستند که خستگی در بکنند، احمدک از زور خستگی خوابش

برد و بیهوش و بیگوش زیر درخت افتاد

برادر بزرگها که با احمدک هم چشمی داشتند و بخونش تشنه بودند،

ترسیدند که چون از آنها با کفایت تر بود سنگ جلو پایشان بشود و بکارشان گراته بیندازد

:

«

»

.

بعد هم

به پیرهن احمدک خون کفتر زدند دادند بیک کاروان که از آنجا میگذشت و نشانی دادند که آنرا به پینه دوز بدهد

و بگوید که احمدک را گرگ پاره کرده و راهشان را کشیدند و رفتند سر سه راهه و پشک انداختند، یکی از آنها

.

به پیرزنی که آنجا نشسته

ننه جون

بود سلام کرد و گفت

منزل بمن بدین که از گشنگی و تشنگی دارم از پا در مییام

کییه که یه نفر بیکار و بیعار مثه تو قوزی رو مهمون بکنه؟ اما دلم برایت سوخت، اگه یه

ننه پیروک جواب داد

کاری بهت میگم برام بکنی تورو نگه میدارم

حسنی هولکی گفت

از ته چاه خشکی که پشت خونمه یه شمع اون تو افتاده بیرون بیار، این شم ع شعله آبی داره و خاموش

- »

«.

نمیشه

پیرزن باو آب و نان داد و بعد هم با هم رفتند

حسنی

شمع را برداشت و به پیرزن اشاره کرد که بالا بکشد

پیرزن ریسمان را کش ید همینکه دم چاه رسید دستش را

دراز کرد که شمع را بگیرد

:

«.

-»

اما صدمه ای ندید و شمع میسوخت

ولی بچه درد حسنی میخورد؟ چون میدید که باید توی این چاه بمیرد

تو فکر فرو رفت و بعد از جیبش یک چپق

چپقش را با شعله آبی شمع چاق کرد و چند تا پک زد

در آورد و گفت

چاه پر از دود شده

:

«

-»

«

حسنی جواب داد

-»

«.

-»

:

-»

زندگی پرهیز بکن

توی چاه

.

کله سحر رسید بیک شهری که

کنار رودخانه بود

پای رودخانه گرفت نشست، یکمشت آب بصورتش زد و یکمشت

آب هم خورد

:

«

-»

«

او جواب داد

حسنی گفت

آنمرد جواب داد

حسنی دست کرد زیر ماسه رودخانه، دید همه خاک طلاست

ذوق کرد، یک مشت بآن مرد داد و نان گرفت و

خورد و توی جیبهایش را هم پر از خاک طلا کرد و راهش را کشیدو رفت طرف شهر

همینکه رسید، دید شهر

بزرگی است، اما همه شهر مثل آغل گوسفند گنبدگنبد رویهم ساخته شده بود و مردمش چون کور بودند یا در

شکاف غارها و یا زیر این گنبدها زندگی میکردند و شب و روز برایشان یکسان بود و حتی یک دانه چراغ در تمام

اعلان های دولتی و رساله ها با حروف برجسته روی مقوا چاپ میشد و همه مردم با قیافه

های اخم آلود گرفته و لباسها ی کثیف بد قواره و چشمهای ورم کرده مثل کرم در هم میلولیدند

:

«

-»

آن مرد جواب داد

پیغمبری هسیم که میباس بیاد و چشمهای ما رو شفا بده

اما چون چش

نداریم آرزو میکنیم که گدا بودیم و میتونسیم دنیا را ببینیم

باینجهت خجالت زده گوشه شهر خودمون مونده

ایم

اینارو خوب میشه گولشون زد و دوشید، خوب چه عیب داره

با خودش گفت

رفت بالای منبر که کنج میدان بود و فریاد کشید

؟ که من پیغمبرشون بشم

آهای مردمون

- »

دنیا سر تا سر پر از

وسوسه شیطونی و موهوماته، همونطور که گفتن

پس شما که نمی بینین از وسوسه

شیطونی فارغ هسین و خوش و راضی زندگی میکنین و با هر بدی میسازین

پس بردبار باشین و شکر خدا را

بجا بیارین که این موهبت عظما رو بشما داده

اما اون دنیا همیشگی و ابدیس و

من برای راهنمائیه شماها اومدم

مردم دسته دسته باو گرویدند و سر سپردند و حسنی هم برای پیشرفت کار خودش هر روز نطقهای مفصلی در

باب جن و پری و روز پنجاه هزار سال و بهشت و دوزخ و قضا و قدر و فشار قبر و از اینجور چیزها برایشان

دیری نکشید

که همه اهالی زرافشان باو ایمان آوردند و چون سابقًا اهالی چندین بار شورش کر ده بودند و تن بطلا شوئی

نمیدادند و میخواستند که معالجه بشوند، حسنی قوزی همه آنها رابدین وسیله رام و مطیع کرد و از این راه منافع

کوس شهرت حسنی در شرق و غرب پیچید و بزودی یکی از

مقربان و حاشیه نشینهای دربار پادشاه کوران شد

.

صبح آفتاب نزده ناقوس میزدند و آنها گروه گروه و دسته دسته بطلا شوئی میرفتند و غروب

آفتاب کار خودشان را تحویل میدادند و کورمال کورمال س ر زنجیر را میگرفتند و به خانه شان بر میگشتند

تنها

تفریح آنها خوردن عرق و کشیدن بافور شده بود و چون کسی نبود که زمین را کشت و درو بکند با طلا غله و

از این جهت زمین بایر و بیکار افتاده بود و کثافت و

ناخوشی از سر مردم بالا میرفت

.

روز بروز پیازش بیشتر کونه میکرد و مال و مکنتش در کشور کوران زیادتر میشد و در همه خانه ها

عکس بر جسته حسنی را بدیوارها آویزان کرده بود ند

بالاخره حسنی مجبور شد که یک جفت چشم مصنوعی

بسیار قشنگ بچشمش بزند

اما در عوض روی تخت طلا میخوابید و روی قوزش داده بود یک ورقه طلا گرفته

بودند و توی غرابه های طلا شراب میخوردند و با دستگاه وافور طلا بافور میکشید و با لوله هنگ طلا هم

طهارت میگرفت و شبی یک صیغه برایش میآوردند و شکر خدا را میکرد که بعد از آنهمه نکبت و ذلت به آرزویش

.

.

حسینی هم افتان و خیزان از جاده مشرق

راه افتاد، رفت رفت تا به یک بیشه رسید، از زور خستگی و ماندگی پای یک درخت دراز کشید و خوابش برد

.

«

یکی از آنها گفت

کلاغ دومی

کلاغ سومی گفت

اوه

کلاغ اولی جواب داد

؟